Dziś Kościół dzieli się orędziem wielkanocnym
"Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał" (Łk 24,5-6). Niewiasty, które przyszły szukać Chrystusa ukrzyżowanego - umarłego wśród umarłych - słyszą te słowa.
Nie rozumieją. Grób jest pusty.
Od wczesnych godzin Dnia, który nastąpił po szabacie, rodzi się wiadomość o pustym grobie.
W tej wiadomości narasta pierwsze orędzie wielkanocne: "Szukacie Jezusa z Nazaretu, ukrzyżowanego; powstał, nie ma Go tu" (Mk 16,6). "Prawica Pańska moc okazała"! (Ps 118[117],16).
Na to miejsce, "gdzie był położony" (por. Mk 16,6), pielgrzymują wieki. Pokolenia stają wobec pustego grobu, tak jak kiedyś stanęli pierwsi świadkowie. W tym roku, bardziej niż kiedykolwiek, idziemy w pielgrzymce do grobu Chrystusa. Wracamy do najpierwszych, obwieszczonych pobożnym Niewiastom słów, z których rosło orędzie wielkanocne. W tym roku, bardziej jeszcze niż kiedykolwiek, Kościół pragnie być świadkiem Zmartwychwstania. Odkupienie wyrasta z Krzyża - a wypełnia się w Zmartwychwstaniu.
Oto człowiek został odebrany śmierci - oddany życiu. Oto człowiek zostaje odebrany grzechowi - oddany Miłości. Wy wszyscy, którzy gdziekolwiek wstępujecie w mroki śmierci, słuchajcie: Chrystus zmartwychwstał! Wy wszyscy, którzy żyjecie z brzemieniem grzechów, słuchajcie: Chrystus zwyciężył grzech w swym Krzyżu i Zmartwychwstaniu. Poddajcie się Jego mocy!
Świecie współczesny! Poddaj się Jego mocy! Im bardziej odkrywasz w sobie zastarzałe struktury grzechu, im bardziej wyczuwasz grozę śmierci na horyzoncie swych dziejów - poddaj się Jego mocy!
O Chryste, któryś w swym Krzyżu przyjął nasz ludzki świat - świat wczorajszy, dzisiejszy i jutrzejszy: stary świat grzechu, pozwól mu istnieć na nowo w Twym Zmartwychwstaniu! Pozwól mu stawać się nowym przez każde serce człowieka nawiedzone mocą Odkupienia.
Do Twych uwielbionych ran, o Chryste Zmartwychwstały, przyjmij wszystkie bolące rany współczesnego człowieka: te rany, o których głośno w społecznych środkach przekazu - i te, które bez rozgłosu bolą w ukryciu sumień. Niech się leczą w tajemnicy Twojego Odkupienia. Niech się goją i zabliźniają przez Miłość, która jest potężniejsza niż śmierć.
Kościół dzieli się dzisiaj orędziem Wielkanocy z wszystkimi Braćmi w Chrystusie. Z ludźmi na całym świecie. Jesteśmy z wami, zwłaszcza tam, gdzie ucisk sumień nie pozwala wspólnie się modlić i święcić Wielkanocy.
Nie rozumieją. Grób jest pusty.
Od wczesnych godzin Dnia, który nastąpił po szabacie, rodzi się wiadomość o pustym grobie.
W tej wiadomości narasta pierwsze orędzie wielkanocne: "Szukacie Jezusa z Nazaretu, ukrzyżowanego; powstał, nie ma Go tu" (Mk 16,6). "Prawica Pańska moc okazała"! (Ps 118[117],16).
Na to miejsce, "gdzie był położony" (por. Mk 16,6), pielgrzymują wieki. Pokolenia stają wobec pustego grobu, tak jak kiedyś stanęli pierwsi świadkowie. W tym roku, bardziej niż kiedykolwiek, idziemy w pielgrzymce do grobu Chrystusa. Wracamy do najpierwszych, obwieszczonych pobożnym Niewiastom słów, z których rosło orędzie wielkanocne. W tym roku, bardziej jeszcze niż kiedykolwiek, Kościół pragnie być świadkiem Zmartwychwstania. Odkupienie wyrasta z Krzyża - a wypełnia się w Zmartwychwstaniu.
Oto człowiek został odebrany śmierci - oddany życiu. Oto człowiek zostaje odebrany grzechowi - oddany Miłości. Wy wszyscy, którzy gdziekolwiek wstępujecie w mroki śmierci, słuchajcie: Chrystus zmartwychwstał! Wy wszyscy, którzy żyjecie z brzemieniem grzechów, słuchajcie: Chrystus zwyciężył grzech w swym Krzyżu i Zmartwychwstaniu. Poddajcie się Jego mocy!
Świecie współczesny! Poddaj się Jego mocy! Im bardziej odkrywasz w sobie zastarzałe struktury grzechu, im bardziej wyczuwasz grozę śmierci na horyzoncie swych dziejów - poddaj się Jego mocy!
O Chryste, któryś w swym Krzyżu przyjął nasz ludzki świat - świat wczorajszy, dzisiejszy i jutrzejszy: stary świat grzechu, pozwól mu istnieć na nowo w Twym Zmartwychwstaniu! Pozwól mu stawać się nowym przez każde serce człowieka nawiedzone mocą Odkupienia.
Do Twych uwielbionych ran, o Chryste Zmartwychwstały, przyjmij wszystkie bolące rany współczesnego człowieka: te rany, o których głośno w społecznych środkach przekazu - i te, które bez rozgłosu bolą w ukryciu sumień. Niech się leczą w tajemnicy Twojego Odkupienia. Niech się goją i zabliźniają przez Miłość, która jest potężniejsza niż śmierć.
Kościół dzieli się dzisiaj orędziem Wielkanocy z wszystkimi Braćmi w Chrystusie. Z ludźmi na całym świecie. Jesteśmy z wami, zwłaszcza tam, gdzie ucisk sumień nie pozwala wspólnie się modlić i święcić Wielkanocy.
Czytelnia:
Jan Paweł II: