Kiedy Król Herod królował

Kiedy Król Herod królował
i nad Żydami panował,
w ten czas się Chrystus narodził,
by swoje wybrane zbawił.

Gdy go Trzej Mędrcy szukali,
bardzo się pilnie pytali,
więc do Jeruzalem przyśli,
ażeby Go tam naleźli,

Rzekli: gdzie jest narodzony,
żydowski Król objawiony?
Widzieliśmy gwiazdę jego,
Która nas wiedzie do niego.

Przyszliśmy chwałę jemu dać,
imię święte opowiadać,
albowiem ten tak wielki Pan,
że jest Bogiem, objawił nam.

Gdy to król Herod usłyszał,
onych o powrót upraszał,
zmienił cerę, bardzo znucił,
a Jeruzalem zasmucił.

Tedy zebrawszy biskupy,
mędrce i starsze do kupy,
rzekli, że w Betlejem mieście,
wiedz to królu, oczywiście.

Chrystus Jezus się narodził,
jako Izajasz mówił,
wziąwszy król mędrców osobnie,
wypytywał tajemnie,

Ażeby mu powiedzieli,
kiedy by gwiazdę widzieli.
A gdy się o tym dowiedział,
starszyźnie do domu kazał.

Królom rzekł: gdy go najdziecie,
za powrotem mi powiecie,
a ja też do was przybędę
i wielbić go z wami będę.

Gdy od króla odjechali,
gwiazdę znowu oglądali,
która przed nimi świeciła,
miejsce własne objawiła.

Tam, kiedy do szopy weszli,
za jednym razem znaleźli
Dziecię Jezusa małego
I Maryją Matkę jego.

Więc na kolana upadli,
dary swoje jemu kładli:
mirrę, kadzidło i złoto,
odebrali łaskę za to.

Mając Boskie oświecenie,
weśnie taki objawienie:
już się nazad nie wracajcie,
inszą drogą się udajcie.

Herod się o tym dowiedział,
rozgniewany swym powiedział,
by do Betlejem jechali,
wszystkie dziatki wycinali.

Tam ci było narzekanie,
lament, rąk załamywanie,
żal, smutek strapionych matek,
co płakały swoich dziatek.

Prosiemy Cię Jezu Chryste,
zmiłuj się, apraw serca czyste,
daj nam z nieba oświecenie
przez tych mędrców nawrócenie.

Pociągniże nas do siebie,
byśmy z Tobą byli w niebie,
byśmy w łasce opływali,
Ciebie wiecznie wychwalali. Amen