Praktyka przebaczenia

     Przebaczenie jest konieczne, by uleczyć zranioną miłość, co oznacza, że jest ono niezbędne do przywrócenia prawdziwego życia. Dojrzałość do „przebaczenia z serca” jest czymś zasadniczym w życiu człowieka. Nie wystarczy jednak sama świadomość i zrozumienie tej prawdy, aby przebaczyć. Najczęściej bowiem nie pozwalają nam na to nasze uczucia – zazwyczaj nie potrafimy przebaczyć z powodu dotkliwego cierpienia, które nieustannie przypomina nam doznaną krzywdę. Nie potrafimy zatem opanować naszych emocji, a trudno sobie wyobrazić przebaczenie bez uspokojenia negatywnych uczuć . Dlatego droga do „przebaczenia z serca” bywa trudna, tak jak trudna jest droga do własnego serca, o którym Katechizm Kościoła Katolickiego mówi:
     Serce jest mieszkaniem, w którym jestem, gdzie przebywam (według wyrażenia semickiego lub biblijnego: gdzie „zstępuję”). Jest naszym ukrytym centrum, nieuchwytnym dla naszego rozumu ani dla innych; jedynie Duch Boży może je zgłębić i poznać. Jest ono miejscem decyzji w głębi naszych wewnętrznych dążeń. Jest miejscem prawdy, w którym wybieramy życie lub śmierć. Jest miejscem spotkania, albowiem nasze życie, ukształtowane na obraz Boży, ma charakter relacyjny: serce jest miejscem przymierza (KKK 2563).