Tu zawsze do Boga bliżej

     Góry są miejscem głębokiej i radosnej przemiany, to tutaj udręczony codziennością duch ludzki wychodzi na spotkanie Boga, obcując z Nim poprzez całe piękno stworzonego świata, które tutaj obecne jest na każdym kroku: sięgające do nieba wierzchołki gór, zielone lasy, wszechobecna cisza, którą przerywa jedynie cichy szmer górskiego potoku czy też śpiew ptaków pomiędzy smrekami - to wszystko ze swej natury zbliża do Boga.
     W człowieku rodzi się zachwyt nad pięknem przyrody, panująca cisza przynosi ukojenie, w niej można wsłuchać się w głos boży, który właśnie pośród ciszy przemawia do ludzkiego serca.
      I wreszcie radość z obcowania w tej górskiej krainie. Człowiek odczuwa jedność z całym stworzonym wszechświatem, utożsamia się niejako z tym pięknem przyrody, rodzi się dla owego piękna szacunek, którego jakże często brakuje ludziom w dolinach. Piękno przyrody, piękno naturalnego środowiska domaga się tego, ażeby zostało zachowane dla przyszłych pokoleń. Zostało ono stworzone przez Boga dla człowieka, by zachwycało i kierowało myśl człowieka ku swemu Stwórcy.
     Tak więc o górach można śmiało powiedzieć, że jest to jedyne w swoim rodzaju sanktuarium, w którym poprzez całe to piękno dokonuje się spotkanie człowieka z Bogiem i następuje przemiana: jakże często udręczony duch ludzki doznaje ukojenia, przeżywane w dolinach trudności i kłopoty nie wydają się już tak olbrzymie, nabiera się wobec nich dystansu. Jednym słowem - tutaj w górach zawsze do Boga bliżej.