Dwa nutry życia narodu

     „Wielka Boga Człowieka Matko, Najświętsza Dziewico, Ja, Jan Kazimierz, za zmiłowaniem Syna Twojego, Króla królów, a Pana mojego, i Twoim miłosierdziem, król, do najświętszych stóp Twoich przypadłszy, Ciebie dziś za Patronkę moją i za Królową państw moich obieram”.
     Przypominamy te słowa królewskie, śluby Jana Kazimierza, złożone 1 kwietnia 1656 r. w katedrze lwowskiej przed obrazem Matki Bożej Łaskawej.
     Przypomnijmy jeszcze inne historyczne słowa sprzed dwustu lat: „W imię Boga w Trójcy Świętej jedynego. Stanisław August z Bożej łaski i woli narodu król polski […] wraz ze stanami skonfederowanymi w liczbie podwójnej naród polski reprezentującymi […] dla ocalenia ojczyzny naszej i jej granic, z największą stałością ducha niniejszą konstytucję uchwalamy i tę całkowicie za świętą, za niewzruszoną deklarujemy”. Od takich uroczystych słów rozpoczyna się „Ustawa Rządowa” czyli konstytucja uchwalona w dniu 3 maja 1791 r.
     Ten sam dzień 3 maja stał się świętem patronalnym Maryi Królowej Polski oraz rocznicą Konstytucji z 1791 r. Oba te historyczne nurty stykają się w tym dniu tak, jak zostały na nowo zespolone po odzyskaniu niepodległości Ojczyzny, u progu II Rzeczypospolitej, po zwycięskiej bitwie pod Warszawą w 1920 r.
     Oba te nurty, głęboko zakorzenione w dziejach, przeniesione ponad zalewem trudnych doświadczeń, zostały zespolone za naszych dni. Są one jak korzenie drzewa zasadzonego nad brzegiem wód. Drzewo to, jak głosi Psalmista, nie przestaje wydawać owoców nawet śród przeciwności. W dniu 3 maja 1991 r. stańmy raz jeszcze wobec wymowy tamtych wydarzeń. Prośmy Bogarodzicę, naszych świętych współpatronów: Wojciecha i Stanisława, aby tysiącletnie drzewo naszej Ojczyzny nadal czerpało życie i moc z tych samych korzeni.